در جذبه دو چشم تو، خود را بگسترد

بگذار تا که ماه ، حتی به زیر ابر ، در این سیاه شب

آرامشی به قلب سپید تو‌آورد

شاید کمی گذشت ، شاید تبسم در چشم روزگار ، شاید که مشق صبر

تکلیف رزگار نه چندان به کام ماست

بگذار زیر و بم این زمین سخت ، با پای خسته تو ،‌‌ گفتگو کند

تا‌ "هو" توان به خاطر آینه هدیه داد ، دیگر چه جای آه

شاید قبول جهان ، آن چنان که هست آغاز زندگی است

آنجا که واژه ها ، به هیاهو نشسته اند

شاید که شاخه گلی از سکوت ناب ،‌ آواز زندگی ست

بگذار اگر فاصله ای هست بین ما تا روز ماندگاری دیوار سرد قهر،

یک پنجره ، برای دیدن هم هدیه آوریم

بگذار ، پیکر تب دار روزگار ، در برکه ی گذشت ، پاشویه ای کند

آنجا که ناتوان کلام خسته ، به فریاد می رسد

دیگرسکوت نقطه ی پایان گفتگوست

گاهی تحمل خاری درون دست

شیرین تر ازلطافت گل های زندگی است

بگذار تا به دشت جدایی در این زمان ، بارانی از طراوت بخشش ، سفر کند

بذری به دشت مهربانی هم هدیه آوریم ، و آنگه بغل بغل تبسم تازه درو کنیم

وقتی که شرم ، می چکد از چشم خیس دوست

چشمان پرسش خود را تو بسته دار

لبخند مهربان تو در چشم شرمناک

یعنی بیا ، دوباره تو را دوست دارمت

شاید که سلام آغاز گفت گوست
شاید ، برای رسیدن به شهر عشق

این اولین قدم

از خود گذشتن است